Judas Priest, stojąc na czele Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu, późno w dekadzie był jednym z najbardziej wpływowych zespołów heavy-metalowych lat 70-tych. Ubrany w skóry i łańcuchy, zespół połączył gotycki Sąd Ostateczny Black Sabbath z riffami i szybkością Led Zeppelin, dodając dwie atakujące gitary prowadzące przez co ustawili tempo popularnego heavy-metalu od 1975 do 1985 roku. Uformowana w Birmingham, Anglii w 1970 roku grupa miała rdzeń którym byli gitarzysta K. K. Downing i basista Ian Hill. Dołączył do nich perkusista John Ellis. Zespół grywał na różnych imprezach, ale nie zdobył większej sławy - była duża konkurencja. Ale na ich szczęście z zespołu zwanego Judas Priest wyleciał wokalista Alan Atkins i przyłączył się do grupy. Zaproponował też aby nadać zespołowi właśnie poprzednią nazwę zespołu Alana, i tak przez pewien czas grały dwie grupy o nazwie Judas Priest. W 1971 roku zespół miał swój pierwszy występ w tym składzie. W tym też roku zespół zagrał wiele koncertów, a w międzyczasie Alan Moore zastąpił perkusistę Ellisa, a po nim pojawił się Chris Campbell. Po porządnym tournee po Anglii, w 1973 z grupy odeszli Atkins i Campbell. Nowym wokalistą Priest został Rob Halford a perkusistą John Hinch. Kontynuowali swoje tournee włączając w nie Niemcy i Holandię w 1974 r. Zdążyli sobie wtedy zabezpieczyć kontrakt z niezależną brytyjsą wytwórnią płytową Gull. Po zarejestrowaniu swojego debiutanckiego albumu - "Rocka Rolla", do Judas Priest dołączył gitarzysta Glenn Tipton. Wydany 6 września 1974 roku album, nie przyciągnął żadnej uwagi. W następnym roku zagrali na Reading Festival, lecz zespołowi nie odpowiadał dźwięk perkusji, więc wyrzucili Hincha i przyjęli jeszcze raz Alana Moore'a.
Drugim albumem był "Sad Wings of Destiny" i tym razem zespół zarobił kilka pozytywnych recenzji. Jednakże krążek się nie sprzedawał, co doprowadziło do ciężkiej sytuacji finansowej zespołu, którą poprawił międzynarodowy kontrakt z CBS Records. "Sin After Sin" (1977) był pierwszym albumem powstałym na tym kontrakcie. Album ten został nagrany z nowym perkusistą jakim jest już dziś legendarny Simon Phillips. Pozytywne recenzje albumu, pozwoliły grupie wyruszyć na trasę koncertową po USA, z Les Binksem na bębnach. Po powrocie do Anglii w 1978 roku, w tym składzie nagrali album "Stained Class", który umocnił pozycję tego zespołu. W październiku 1978 w Europie ukazał się kolejny album zatytułowany "Killing Machine" (w stanach nazywał się "Hell Bent For Leather" i wyszedł w marcu 1979). Dwa ostatnie albumy Judas Priest zapoczątkowały ruch w Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu. Wiele kapel zaczęło naśladować styl Judasów grając coraz mocniejszą, szybszą i głośniejszą muzykę. Następnym albumem, był album nagrany na żywo w 1979 r. w Japonii i wydany pod tytułem "Unleashed In The East", co ciekawe w Japonii miał nazwę "Priest In The East - Live In Japan" i zawierał cztery dodatkowe utwory. Przyniósł im pierwszą platynową płytę w Ameryce. Les Binks zostawił zespół w 1979 r., a zastąpił go Dave Holland, były perkusista Trapeze. Lata 80-te Judas Priest zaczął od wydania przełomowego albumu "British Steel" i dwóch singli: "Breaking The Law" i "Living After Midnight". Warto tu właśnie dodać, że na trasie koncertowej promującej ten album supportował im znany i kochany dziś zespół IRON MAIDEN, który dziś radzi sobie nieco lepiej od swoich kolegów po fachu:) "Point of Entry" wydany następnego roku, był bliski tego sukcesu.
Na początku lat 80-tych Judas Priest było największą atrakcją koncertową na świecie, a ich płyty sprzedawały się najlepiej. "Screaming for Vengeance" wydany w 1982 roku przyniósł im jeszcze większą popularność, a ich albumy sprzedawały się w milionach kopii. Dwa lata później, "Defenders of the Faith" prawie dogonił poprzedni sukces albumu. W tym czasie zmieniały się zainteresowania muzyką, zespoły takie jak Metallica i inne speed/thrash metalowe grupy zaczęły zyskiwać na popularności. Różnicę było widać na albumie "Turbo" wydanym w 1986 roku. Mimo tego album sprzedawał się równie dobrze jak poprzednie, ze względu na samą nazwę zespołu. Jednakże, wydany w 1986 roku album "Priest...Live!" był pierwszym od czasów "Stained Class", który nie zarobił złota. "Ram It Down" (1988), powrócił do surowego metalu i przywrócił grupie złoty status. Po tym nagraniu zespół opuścił Dave Holland, a zastąpił go Scott Travis z którym nagrano kolejny album "Painkiller" wydany w 1990 r. We wczesnych latach 90-tych, Rob Halford założył swój własny zespół 'Fight' i wkrótce po tym zostawił Judas Priest. Na domiar złego wraz z Halfordem, odszedł nowy perkusista:). W 1992 r. grupa zawiesiła działalność. W 1996 r. Glenn Tipton wydał swój solowy album "Baptizm Of Fire", sukces tej płyty skusił go do reaktywowania Priest. Nowym, świetnym wokalistą okazał się Tim "Ripper" Owens, z którym wydano w 1997 r. album "Jugulator". Co ciekawe, na perkusji znowu zagrał i gra do dzisiaj, Scott Travis. Ciekawostką może być też to, że 'Fight', Halforda padło, a od sam założył następny zespół 'Two'. A Priest? Wydali następny album "Meltdown - '98 Live" nagrany podczas inauguracyjnego tournee z Owensem na wokalu. W tym czasie powstawał film oparty na losach Owensa, opowiadający jak to wokalista, śpiewający po klubach utwory swojego ulubionego zespołu, został zaproszony do współpracy z nim. Zespół był zaproszony do współpracy przy tworzeniu filmu, ale później wycofał się z projektu, co nie przeszkodziło producentom kontynuować produkcję, bez "błogosławieństwa" Tiptona i spółki. Film "Rock Star" wszedł do kin latem 2001 roku, z Markiem Wahlbergiem w roli wokalisty. Halford tymczasem, rozwiązał 'Two' i założył zespół nazwany po prostu... 'Halford'. I tu jest dobre - swój album "Resurrection", promował supportując już wielkiemu zespołowi IRON MAIDEN podczas trasy koncertowej 'Brave New World U.S. tour' :) (a pomyśleć, że to właśnie Ironi zaczynali u boku Priest). Ale wróćmy do Judas Priest. W 2001 roku zespół wydał kolejny album, w tym samym składzie, "Demolition". W 2004 roku wydano "Metalogy" - składankę najlepszych utworów grupy. W tym też roku zespół grzecznie podziękował Owensowi za współpracę i przyjął do siebie Halforda. Rok 2004, to rok dużych tras koncertowych dla Judas Priest z wspaniałym wokalistą. Na początek luty 2005 zaplanowana jest już przekładana data premiery nowego krążka. Już niedługo przekonamy się, czy warto było czekać, a 6 kwietnia 2005 będziemy mogli posłuchać ich na żywo.
Judas Priest, stojąc na czele Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu, późno w dekadzie był jednym z najbardziej wpływowych zespołów heavy-metalowych lat 70-tych. Ubrany w skóry i łańcuchy, zespół połączył gotycki Sąd Ostateczny Black Sabbath z riffami i szybkością Led Zeppelin, dodając dwie atakujące gitary prowadzące przez co ustawili tempo popularnego heavy-metalu od 1975 do 1985 roku. Uformowana w Birmingham, Anglii w 1970 roku grupa miała rdzeń którym byli gitarzysta K. K. Downing i basista Ian Hill. Dołączył do nich perkusista John Ellis. Zespół grywał na różnych imprezach, ale nie zdobył większej sławy - była duża konkurencja. Ale na ich szczęście z zespołu zwanego Judas Priest wyleciał wokalista Alan Atkins i przyłączył się do grupy. Zaproponował też aby nadać zespołowi właśnie poprzednią nazwę zespołu Alana, i tak przez pewien czas grały dwie grupy o nazwie Judas Priest. W 1971 roku zespół miał swój pierwszy występ w tym składzie. W tym też roku zespół zagrał wiele koncertów, a w międzyczasie Alan Moore zastąpił perkusistę Ellisa, a po nim pojawił się Chris Campbell. Po porządnym tournee po Anglii, w 1973 z grupy odeszli Atkins i Campbell. Nowym wokalistą Priest został Rob Halford a perkusistą John Hinch. Kontynuowali swoje tournee włączając w nie Niemcy i Holandię w 1974 r. Zdążyli sobie wtedy zabezpieczyć kontrakt z niezależną brytyjsą wytwórnią płytową Gull. Po zarejestrowaniu swojego debiutanckiego albumu - "Rocka Rolla", do Judas Priest dołączył gitarzysta Glenn Tipton. Wydany 6 września 1974 roku album, nie przyciągnął żadnej uwagi. W następnym roku zagrali na Reading Festival, lecz zespołowi nie odpowiadał dźwięk perkusji, więc wyrzucili Hincha i przyjęli jeszcze raz Alana Moore'a.
kolejny album "Painkiller" wydany w 1990 r. We wczesnych latach 90-tych, Rob Halford założył swój własny zespół 'Fight' i wkrótce po tym zostawił Judas Priest. Na domiar złego wraz z Halfordem, odszedł nowy perkusista:). W 1992 r. grupa zawiesiła działalność. W 1996 r. Glenn Tipton wydał swój solowy album "Baptizm Of Fire", sukces tej płyty skusił go do reaktywowania Priest. Nowym, świetnym wokalistą okazał się Tim "Ripper" Owens, z którym wydano w 1997 r. album "Jugulator". Co ciekawe, na perkusji znowu zagrał i gra do dzisiaj, Scott Travis. Ciekawostką może być też to, że 'Fight', Halforda padło, a od sam założył następny zespół 'Two'. A Priest? Wydali następny album "Meltdown - '98 Live" nagrany podczas inauguracyjnego tournee z Owensem na wokalu. W tym czasie powstawał film oparty na losach Owensa, opowiadający jak to wokalista, śpiewający po klubach utwory swojego ulubionego zespołu, został zaproszony do współpracy z nim. Zespół był zaproszony do współpracy przy tworzeniu filmu, ale później wycofał się z projektu, co nie przeszkodziło producentom kontynuować produkcję, bez "błogosławieństwa" Tiptona i spółki. Film "Rock Star" wszedł do kin latem 2001 roku, z Markiem Wahlbergiem w roli wokalisty. Halford tymczasem, rozwiązał 'Two' i założył zespół nazwany po prostu... 'Halford'. I tu jest dobre - swój album "Resurrection", promował supportując już wielkiemu zespołowi IRON MAIDEN podczas trasy koncertowej 'Brave New World U.S. tour' :) (a pomyśleć, że to właśnie Ironi zaczynali u boku Priest). Ale wróćmy do Judas Priest. W 2001 roku zespół wydał kolejny album, w tym samym składzie, "Demolition". W 2004 roku wydano "Metalogy" - składankę najlepszych utworów grupy. W tym też roku zespół grzecznie podziękował Owensowi za współpracę i przyjął do siebie Halforda. Rok 2004, to rok dużych tras koncertowych dla Judas Priest z wspaniałym wokalistą. Na początek luty 2005 zaplanowana jest już przekładana data premiery nowego krążka. Już niedługo przekonamy się, czy warto było czekać, a 6 kwietnia 2005 będziemy mogli posłuchać ich na żywo.
