Korzenie grupy tkwią w mieścinie Shelby w stanie Michigan, skąd wywodzi się wokalista formacji Wayne Static, a także w mieście Jamaica w stanie Illinois, będącym rodzinnym miastem perkusisty Kena Jay'a. Z racji tego, że obie te miejscowości znajdowały się na prowincji i niewiele się w nich działo przez cały rok, nie mówiąc już o scenie muzycznej, obaj członkowie grupy postanowili szukać swojego szczęścia gdzie indziej. Padło na Chicago. Wcześniej Ken pracował w sklepie płytowym i od czasu do czasu pogrywał z kilkoma grupami metalowymi działającymi w okolicy. Z kolei Wayne Staic był członkiem kapeli Deep Blue Dream, grającą pewien rodzaj gotyku. Obaj panowie spotkali się dzięki człowiekowi imieniem Billy Corgan, z mało wówczas jeszcze znanego zespołu Smashing Pumpkins.
Podobnie jak Ken był on zatrudniony w tym samym sklepie płytowym, a swoje próby odbywał w tym samym lokalu co wspomniana wcześniej kapela Deep Blue Dream. Niebawem Ken dołączył do składu Deep Blue Dream. Z racji dynamicznego kształtowania się nowej sceny muzycznej w Los Angeles, obaj panowie doszli do wniosku, że właśnie to ostatnie miasto będzie dla nich najbardziej odpowiednie. Po przybyciu do metropolii szybko dali ogłoszenie, że poszukują nowych ludzi do zespołu. Na ogłoszenie odpowiedział niejaki Koichi Fukada. Pojawił się on na próbie zespołu z ogłoszeniem w ręku i powiedział podobno następujące słowa: "Jestem waszym nowym gitarzystą".
Skład uzupełnił Tony Campos udzielający się wcześniej w paru miejscowych kapel deathmetalowych. Po uporaniu się z problemami personalnymi członkowie grupy napisali kilkanaście utworów, grając je później na próbach i nieustannie je ćwiczyli. Następnie postanowili odbyć duża trasę koncertową po całej Kalifornii. Swoją muzykę określali jako "rytmiczny trancekore". Kapela na samym początku występowała pod szyldem Static, dopiero później Wayne zdecydował się na nazwę Static-X. Po wyczerpującej trasie koncertowej, grupa na początku 1998 roku podpisała kontrakt płytowy z Warner Bros, a 3 miesiące później weszła do studia nagraniowego. Wkrótce ukazała się ich pierwsza płyta zatytułowana "Wisconsin Death Trip". Tytuł płyty wziął się z książeczki, którą Wayne kupił 15 lat temu na pchlim targu. Zawartość książki to kolekcja zdjęć z przełomu wieków i artykułów opisujących życie w małym mieście Wisconsin. W książce były zdjęcia dzieci w trumnach, raporty ze szpitali dla umysłowo chorych, szczegóły scen zbrodni. Sam krążek szybko zdobył status platynowej płyty, a wokół Static-X zaczęło się robić coraz głośniej. Po wydaniu debiutanckiego krążka kapela znów się udała w bardzo wyczerpującą trasę koncertową. Tego tempa nie wytrzymał jednak Koichi, którego zastąpił Tripp Eisen, grający wcześniej w kapeli Dope. Popularność formacji z biegiem czasu coraz bardziej rosła, w dużej mierze dzięki wspólnymi koncertami z tak uznanymi formami w branży jak System Of A Down czy Fear Factory. Utwór " Bled For Days" pochodzący z debiutanckiej płyty znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu "Narzeczona laleczki Chucky". We wrześniu 2000 roku zespół udał się na zasłużony urlop, a po jego zakończeniu zaczął prace nad nowym krążkiem, który ukazał się w sierpniu 2001 roku, poparty dużą kampanią promocyjną w mediach. Static-X mieli zagrać także w Europie, ale wobec tragedii z 11 września 2001 roku, wziął udział jedynie w trasie Family Values Tour razem z m.in Linkin Park.
Korzenie grupy tkwią w mieścinie Shelby w stanie Michigan, skąd wywodzi się wokalista formacji Wayne Static, a także w mieście Jamaica w stanie Illinois, będącym rodzinnym miastem perkusisty Kena Jay'a. Z racji tego, że obie te miejscowości znajdowały się na prowincji i niewiele się w nich działo przez cały rok, nie mówiąc już o scenie muzycznej, obaj członkowie grupy postanowili szukać swojego szczęścia gdzie indziej. Padło na Chicago. Wcześniej Ken pracował w sklepie płytowym i od czasu do czasu pogrywał z kilkoma grupami metalowymi działającymi w okolicy. Z kolei Wayne Staic był członkiem kapeli Deep Blue Dream, grającą pewien rodzaj gotyku. Obaj panowie spotkali się dzięki człowiekowi imieniem Billy Corgan, z mało wówczas jeszcze znanego zespołu Smashing Pumpkins.
Skład uzupełnił Tony Campos udzielający się wcześniej w paru miejscowych kapel deathmetalowych. Po uporaniu się z problemami personalnymi członkowie grupy napisali kilkanaście utworów, grając je później na próbach i nieustannie je ćwiczyli. Następnie postanowili odbyć duża trasę koncertową po całej Kalifornii. Swoją muzykę określali jako "rytmiczny trancekore". Kapela na samym początku występowała pod szyldem Static, dopiero później Wayne zdecydował się na nazwę Static-X. Po wyczerpującej trasie koncertowej, grupa na początku 1998 roku podpisała kontrakt płytowy z Warner Bros, a 3 miesiące później weszła do studia nagraniowego. Wkrótce ukazała się ich pierwsza płyta zatytułowana "Wisconsin Death Trip". Tytuł płyty wziął się z książeczki, którą Wayne kupił 15 lat temu na pchlim targu. Zawartość książki to kolekcja zdjęć z przełomu wieków i artykułów opisujących życie w małym mieście Wisconsin. W książce były zdjęcia dzieci w trumnach, raporty ze szpitali dla umysłowo chorych, szczegóły scen zbrodni. Sam krążek szybko zdobył status platynowej płyty, a wokół Static-X zaczęło się robić coraz głośniej. Po wydaniu debiutanckiego krążka kapela znów się udała w bardzo wyczerpującą trasę koncertową. Tego tempa nie wytrzymał jednak Koichi, którego zastąpił Tripp Eisen, grający wcześniej w kapeli Dope. Popularność formacji z biegiem czasu coraz bardziej rosła, w dużej mierze dzięki wspólnymi koncertami z tak uznanymi formami w branży jak System Of A Down czy Fear Factory. Utwór " Bled For Days" pochodzący z debiutanckiej płyty znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu "Narzeczona laleczki Chucky". We wrześniu 2000 roku zespół udał się na zasłużony urlop, a po jego zakończeniu zaczął prace nad nowym krążkiem, który ukazał się w sierpniu 2001 roku, poparty dużą kampanią promocyjną w mediach. Static-X mieli zagrać także w Europie, ale wobec tragedii z 11 września 2001 roku, wziął udział jedynie w trasie Family Values Tour razem z m.in Linkin Park.
